Huey P. Newton: ‘Waar is je overwinning, gevangenis?’ Nederlandse vertaling

Waar is je overwinning, gevangenis?

Wanneer iemand wiskunde studeert, leert hij dat er vele wiskundige wetten zijn die bepalen op welke manier hij de problemen die hem gepresenteerd worden moet oplossen. In de studie van de geometrie is een van de eerste wetten die men leert dat ‘het geheel niet groter is dan de som der delen’. Dit betekent simpelweg dat men geen geometrische figuur zoals een cirkel of een vierkant kan hebben, die in zijn totaliteit meer bevat dan wanneer hij opgedeeld wordt in kleinere delen. Dus als alle kleinere delen opgeteld een bepaalde hoeveelheid zijn, kan de gehele figuur geen grotere hoeveelheid zijn. De gevangenis kan de gevangene niet overwinnen, omdat de verantwoordelijken eenzelfde benadering gebruiken voor de gevangene. Zij nemen aan dat als zij het hele lichaam in een cel stoppen, zij daarmee de hele persoon gevangen hebben. Maar een gevangene is geen geometrische figuur, en een benadering die succesvol is in de wiskunde, is onbruikbaar als het gaat om menselijke wezens.

In het geval van de mens hebben we niet alleen te maken met een enkel individu, we hebben ook te maken met de ideeën en overtuigingen die hem motiveren en die hem ondersteunen, zelfs als zijn lichaam is opgesloten. In het geval van de mens is het geheel veel groter dan de som der delen, omdat het geheel zowel het lichaam omvat dat meetbaar en opsluitbaar is, als de ideeën die niet gemeten en opgesloten kunnen worden. De ideeën zitten niet alleen in de gedachte van de gevangene, waar zij niet gezien of gecontroleerd kunnen worden, de ideeën zitten in de mensen en het volk. De ideeën die onze acties voor totale vrijheid en waardigheid kunnen en zullen ondersteunen, kunnen op geen manier opgesloten worden, omdat ze te vinden zijn in de mensen, alle mensen, waar zij ook zijn.

Zo lang de mensen leven naar de ideeën van vrijheid en waardigheid, zal er geen gevangenis zijn die onze beweging kan stoppen. Ideeën bewegen van persoon tot persoon. Zij erkennen dat een zeer kwaadaardig kapitalistisch systeem ons tegen elkaar heeft opgezet, terwijl onze echte vijand de uitbuiter is die profiteert van onze armoede. Wanneer we ons zo’n idee realiseren, kunnen we van onze broeders en zusters houden, van wie we eerst misschien dachten dat zij onze vijand waren, en de aard van de uitbuiters die we misschien zagen als vrienden wordt geopenbaard voor alle onderdrukte mensen. De mensen zijn het idee; het respect en de waardigheid van de mensen is de onderhoudende kracht die in en uit de gevangenis grijpt terwijl zij richting vrijheid bewegen. De muren, de tralies, de geweren en de cipiers kunnen nooit het idee van de mensen omsingelen of onderdrukken. En de mensen moeten altijd hun idee, waardigheid en schoonheid, overbrengen.

De gevangenis werkt met het idee dat wanneer zij het lichaam van een persoon heeft, dat zij dan het hele wezen heeft – aangezien het geheel niet groter is dan de som der delen. Ze stoppen het lichaam in een cel en lijken daardoor opgelucht en hebben een gevoel van veiligheid. Het idee van een overwinning voor de gevangenis, is dat wanneer een gevangene begint te denken en de overtuigingen krijgt die zij willen, dat zij dan de slag gewonnen hebben en de persoon ‘gerehabiliteerd’ is. Maar dit kan niet het geval zijn, omdat degene die de gevangenissen bedienen, zelf niet grondig hebben nagedacht over hun eigen overtuigingen, en ze falen in het begrijpen van de verschillende soorten gevangenen. Om deze reden is het zo, dat wanneer de gevangenis denkt dat zij de overwinning binnen heeft, er geen overwinning is.

Er zijn twee soorten gevangenen. Het grootse deel accepteert de legitimiteit van de aannames waarop de maatschappij is gebaseerd. Zij wensen dezelfde doelen te behalen als alle anderen, geld, macht, hebzucht en opzichtige consumptie. Echter, om die doelen te bereiken gebruiken zij technieken en methodes die de maatschappij als illegaal bestempelt. Als deze activiteiten worden ontdekt, dan worden de uitvoerders in de gevangenis gestopt. Zij kunnen ‘illegale kapitalisten’ worden genoemd omdat hun doel is om alles te verwerven wat deze kapitalistische maatschappij als legaal verklaard. Het tweede type gevangene, is degene die de legitimiteit van de aannames waarop de maatschappij is gebaseerd afwijst. Hij betoogt dat de mensen aan de onderkant van de maatschappij worden uitgebuit voor de winst en het voordeel van diegene aan de top. Dus de onderdrukten bestaan en zij zullen altijd gebruikt worden om de geprivilegieerde positie van de uitbuiter te behouden. Er is geen heiligheid, er is geen waardigheid in zowel uitbuiten als uitgebuit worden. Hoewel dit systeem de maatschappij op een hoog niveau van technologische efficiëntie brengt, is het een illegitiem systeem, aangezien het rust op het lijden van mensen die net zo waardig zijn als degene die niet lijden. Dus, de tweede type gevangene zegt dat de maatschappij corrupt en illegitiem is en omvergeworpen moet worden. Dit tweede type gevangene is een politieke gevangene. Zij accepteren de legitimiteit van de maatschappij niet en kunnen niet participeren in haar steeds meer corrupte uitbuiting, of ze nou in de gevangenis of in de buurt zijn.

De gevangenis kan beide type gevangenen niet overwinnen, hoe hard zij ook probeert. De ‘illegale kapitalist’ snapt dat als hij het spelletje met de gevangenis meespeelt hij eerder vrijkomt om zijn activiteiten voort te zetten. Daarom is hij bereid om de gevangenisprogramma’s te doorlopen en de dingen te doen die hem verteld worden te doen. Hij is bereid de dingen te zeggen die de gevangenis autoriteiten willen horen. De gevangenis neemt aan dat de gevangene is ‘gerehabiliteerd’ en klaar is voor de maatschappij. In werkelijkheid heeft de gevangene het spel van de gevangenis gespeeld zodat hij vrijkomt en zijn streven naar kapitalistische doelen voort te zetten. Er is geen overwinning, omdat de gevangene vanaf het begin af aan het idee van de maatschappij accepteerde. Hij doet alsof hij het idee van de gevangenis accepteert als onderdeel van het spel dat hij altijd al heeft gespeeld.

De gevangenis kan geen overwinning behalen op de politieke gevangene omdat hij nergens van of naartoe gerehabiliteerd kan worden. Hij weigert om de legitimiteit van de maatschappij te accepteren en weigert te participeren. Participeren betekent toegeven dat de maatschappij legitiem is vanwege de uitbuiting van de uitgebuitene. Dit is het idee dat de politieke gevangene niet accepteert, dit is het idee waarom hij is opgesloten en dit is het idee waarom hij niet kan samenwerken met het systeem. De politieke gevangene zal in feite zijn tijd uitzitten op dezelfde manier als de ‘illegale kapitalist’. Echter schuilt het idee dat de politieke gevangene motiveerde en dreef in de mensen, het enige wat de gevangenis heeft is een lichaam.

De waardigheid en schoonheid van de mens rust in de menselijke geest die hem meer dan een simpel fysiek wezen maakt. Deze geest moet nooit onderdrukt worden voor de uitbuiting van anderen. Zo lang als mensen de schoonheid van de menselijke geest erkennen en zich verzetten tegen onderdrukking en uitbuiting, dragen zij een van de mooiste ideeën van alle tijden uit. Omdat de mens veel meer is dan de som der delen, zullen de ideeën onder de mensen leven. De gevangenis kan niet overwinnen omdat muren, tralies en cipiers een idee niet kunnen overwinnen of onderdrukken.

MACHT AAN HET VOLK
Huey P. Newton
Minister van Defensie
Black Panther Party
–The Black Panther, 3 januari 1970

Wel of niet interveniëren in Syrië?

Het geweld in Syrië beheerst al tijden het nieuws. Sinds het geweld in 2011 losbarstte is het land niet uit de kranten verdwenen. Maar sinds kort heerst er in het Westen het besef dat we toch in ieder geval na moeten gaan denken over het inzetten van militairen om het geweld te stoppen.

Het (vermoedelijke) gebruik van gifgas (door president Assad) heeft ertoe geleid dat er bij veel burgers, waaronder belangrijke politici, de drang is ontstaan om militair te interveniëren in Syrië. Maar wat zijn de voor- en nadelen van een interventie? Op welke manier zou er geïntervenieerd moeten worden?

Soort interventie

Er zijn veel verschillende soorten interventies mogelijk. Toch lijkt het uitgesloten dat er grondtroepen gestuurd gaan worden. De VS, die het hardste aandringt op een interventie, lijkt geleerd te hebben van Irak.

Als er geen grondtroepen ingezet gaan worden dan is een bombardement de meest voor de hand liggende optie. Maar zal er dan gekozen worden voor een ‘kort’ bombardement van een week of drie of zal er gekozen worden voor langdurig bombardement? De VS heeft al aangegeven een korte interventie te prefereren. Een kort bombardement is op dit moment dus de meest waarschijnlijke interventie.

Voor- en nadelen

De belangrijkste voorwaarde voor een interventie moet zijn dat deze de situatie verbeterd. Een militaire interventie moet als doel hebben het geweld te stoppen, of in ieder geval te verminderen.

Een korte interventie zal ervoor moeten zorgen dat Assad ten val wordt gebracht. Wordt Assad niet ten val gebracht, dan zal hij dat uitleggen als een overwinning op het Westen en zal hij genadeloos de rest van de rebellen te lijf kunnen gaan.

Maar als Assad wel ten val gebracht wordt, dan moeten we er zeker van kunnen zijn dat de situatie ook daadwerkelijk beter wordt. Ten eerste zullen de rebellen ervan weerhouden moeten worden wraakacties te zullen plegen. De rebellen hebben al verschillende keren aangegeven dat zij wraakacties uit zullen voeren in gebieden waar de bevolking pro-Assad is.

Ten tweede is het onmogelijk om in Syrië te interveniëren zonder te bedenken wie de leiding over moet nemen. We willen dat Assad aftreed en dat er een nieuw bestuur komt, maar wie dat dan moet zijn is niet duidelijk. Er zijn zeven strijdende partijen in Syrië. Wie willen we daarvan aan de macht? Is het aan ons om te besluiten wie er aan de macht komt? Dit zijn vragen die we onszelf als Westen moeten stellen voordat we besluiten militaire acties uit te voeren.

Niet interveniëren misschien beter voor Syriërs

Er wordt vaak besloten om te interveniëren vanuit utilitaristisch oogpunt: we vermoorden een aantal mensen zodat heel veel andere mensen blijven leven. Dat is een begrijpelijke argumentatie, maar deze geldt niet per definitie voor elke interventie. Het risico dat er ook na de interventie veel slachtoffers vallen is groot in het geval van Syrië. Assad kan aan de macht blijven en doorgaan met het uitroeien van zijn eigen volk, de rebellen kunnen voorstanders van Assad uitmoorden en de rebellen kunnen elkaar te lijf gaan. Om nog maar te zwijgen over een mogelijke Syrische aanval op Israël als reactie op een Westerse interventie.

Misschien is niet interveniëren beter voor de Syrische bevolking, dan wel interveniëren. Hoe pijnlijk dat ook is. We willen allemaal dat het geweld stopt, maar we moeten niet met bommen gaan gooien zodat we “in ieder geval IETS doen”. Als we iets doen dan moeten we iets goeds doen.